ကုန်စိမ်းသည်လေး ‘အေး’ ဒဂုံမြောက် ၃၅ရပ်ကွက်တွင် ကုန်စိမ်းရောင်းသည်။ မနက်၂နာရီကတည်းက သီရိမင်္ဂလာဈေးသို့ ကုန်စိမ်းသမားငါးယောက်နှင့် ရောက်လာသည်။ ဈေးဝယ်ပြီး နှစ်ယောက်က ၃၂ ရပ်ကွက်ဈေးသို့ပြေးသည်။ ကျန်သည့် အေးတို့ သုံးယောက် ၃၅ ရပ်ကွက်တွင် ရောင်းသည်။ ကုန်စိမ်းဈေးမှာ ‘အေး’ ‘ကိုစိန်’ကို တွေ့ခဲ့၏။
“ကိုစိန် … ကုန်စိမ်းထမ်းရတာ ပင်ပန်းလိုက်တာ။ အေးနဲ့ ဈေးလိုက်ရောင်းကြည့်ပါလား”
“မအေးမ …ရယ်။ အစ်ကို့မှာ အရင်းအနှီးမှ မရှိတာ။ နေ့ပြန်တိုးလဲ ကြောက်တယ်ဟ”
မျက်လုံးပေါ်တတောက်တောက်စီးကျနေသည့် ချွေးစေးတွေကြားမှ အောင်ပန်းဂေါ်ဖီလို ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် လှချင်တိုင်းလှနေသည့် အေးမကို ဝိုးတဝါးငေးမောရင်း ကိုစိန် အားငယ်စကားဆိုသည်။
“ဒီလိုလုပ်လေ … အေး ပိုတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ ကုန်စိမ်းနည်းနည်းပိုယူလိုက်မယ်။ အခု အေးနဲ့အတူရောင်းနေတဲ့ မမကြည်က အေးတို့ဆီမှာ အရောင်းပါးလို့ လမ်းဆုံဘက် ပြောင်းမယ်ပြောနေတာ။ သူ့လောက်လဲ မယူဘူးပေါ့။ နည်းနည်းလျော့ယူမယ်။ ကိုစိန် ကူရောင်းပေးပေါ့”
“ကောင်းပါတယ်။ မအေးမလည်း အထုပ်အပိုးတွေနဲ့ သွားလာနေရတာ ပင်ပန်းလှတယ်။ အစ်ကိုပါလာရင်တော့ သယ်လို့ပိုးလို့ရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုက အာလူးခြင်းထက်ပိုလေးနေရင် ပြောနော်”
“ဟင်း ..ဟင်း …အစ်ကိုကလည်း။ အေးက အဲ့သလိုသဘောမထားပါဘူးတဲ့ရှင့်”
ဆေးရိုက်ထားသည့် ဂန္ဓမာပန်းဝါဝါလေး ရေတောက်လိုက်သလို စိုလက်လက်မျက်ဝန်းအစုံနှင့်အေးမ ကိုစိန်ကို ဝင့်ကနဲတစ်ချက် ပင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုစိန်တစ်ယောက် ရေဆေးပြီးမုန်လာဥနီခြင်းကြီးထမ်းကာ မြောင်းကြီးထိပ်မှ ဈေးဘက်ကားလမ်းကူးလိုက်ရသည့်အလား ရင်ဘတ်တစ်ပြင်လုံး တုန်ခါမောဟိုက်သွားရှာ၏။ အီးကနဲ သက်ပြင်းရှည်တစ်ခုကိုပင် လေပုန်းလည်သလို မသိမသာ လျောချလိုက်ရသည်။
Kaungphyo's Weblog 